Irane Azad

جستجوی این وبلاگ

یک عکس از ادامه ها و نتیجه خمینی

در خرداد ۱۹, ۱۴۰۴

دریافت پیوند
Facebook
X
Pinterest
ایمیل
سایر برنامه‌ها

دریافت پیوند
Facebook
X
Pinterest
ایمیل
سایر برنامه‌ها

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های پرطرفدار

ای سرزمین درد و امید و خروش، ای خاک عشق و زخم‌های خاموش. در هر قدم، قصه‌ای پر ز رنج، در هر نگاه، شعله‌ای پر ز آغوش. دشتت هنوز از خون تازه‌تر است، آسمانت پر از بغض سنگین‌تر است. اما درون این غبار و غم‌ها، نور امیدی به دل روشن‌تر است. ایران من، زنجیر بر پای تو، اما شکوه است هنوز در رای تو. گرچه غم انگیز، روزگار تو شد، شعر و صدایت، جهان را نو شد. ای ققنوس سرخ، در آتش بمان، تا ز خاکت برخیزد این جهان. چون صبحی روشن، پس از شب سیاه، دوباره بتابی بر اوج این راه. شاعر : ناشناس

شعر ایرانِ زخم خورده از شاعر ناشناس

ایرانِ زخم‌خورده چگونه باور کنم که خورشید پشت این پرده‌های سیاه هنوز می‌تابد؟ که این خاک، آبستن آزادی‌ست در زیر بار دیکتاتوریِ عباپوشان؟ ایرانم، زخم بر تن، خون بر دل، در چنگال دروغ و ریا، فریادهای خفته در گلوی مردم چون آتشی زیر خاکستر می‌خروشد. ایرانم، ای پرنده‌ محبوس در قفسِ فتوا، در لابه‌لای کتاب‌هایی که نام خدا را فریاد می‌زنند، اما بوی مرگ می‌دهند، چگونه تاب آورده‌ای؟ اما من ایمان دارم: این شبِ تاریک نیز پایانی دارد، که دست‌های خسته، دست‌های پینه‌بسته، چون صاعقه‌ای بنیاد ظلم را درهم خواهد شکست شاعر : ناشناس

‏با پشتیبانی Blogger